<< | <  |  >

Η κούκλα του Δαρβίνου κι άλλες πέντε ιστορίες

Η ζωγραφική και μάλιστα σε τελάρο, παραμένει το προνομιακό μου πεδίο. Ωστόσο, μερικές φορές μου φαίνεται αναγκαίο να χρησιμοποιήσω μέσα διαφορετικά από αυτά της ζωγραφικής, όπως φωτογραφία, βίντεο, εγκατάσταση, ψηφιακή εκτύπωση, όταν νομίζω ότι αυτά μπορούν να μεταγράψουν τον πυρήνα του εικαστικού μου διαβήματος. Συνέβη και με τα έργα αυτής της έκθεσης.

Η ενότητα ξεκίνησε από μια διάθεση συγκρότησης μικρών αφηγήσεων, χωρίς αρχή, μέση και τέλος, βασισμένων σ' ένα είδος διάταξης αντικειμένων και σε ότι αυτά δε μας αποκαλύπτουν με την πρώτη ματιά, στον τρόπο που μπορούν να ενεργοποιήσουν  τη συλλογική ή την προσωπική μνήμη, στις νοηματικές ή τις συγκινησιακές συνδέσεις όπου μπορούν να οδηγήσουν.

Δεν είναι κάτι καινούργιο. Επί αιώνες, το αντικείμενο, με τους διαφορετικούς τρόπους που αντιμετωπίστηκε, αποτύπωσε τις ιδέες της εποχής και “εικονογράφησε την περιπέτεια της εικαστικής σκέψης.

Από τους ζωγράφους της Αναγέννησης και τη μαγική απόδοσή του, διέσχισε τους επόμενους αιώνες και κατέληξε στον 20ό όπου διαλύθηκε, παραμορφώθηκε, αποκόπηκε από το φυσικό του περιβάλλον για να γίνει το ίδιο έργο τέχνης.

Τα τελευταία χρόνια, το αντικείμενο επαναπροσδιορίζει τη θέση του στο έργο. Ζωγραφισμένο, φωτογραφημένο, σκαναρισμένο με τρομοκρατική ακρίβεια, ακίνητο ή ακινητοποιημένο, σε διάταξη αναμενόμενη ή όχι, αφηγείται ως αξιόπιστος μάρτυρας, ιστορίες της ζωής.

Στις εικόνες αυτής της έκθεσης, το αντικείμενο-θέμα αναλαμβάνει, αυτή τουλάχιστο ήταν η πρόθεσή μου, το ρόλο αυτό. Δηλώνει, ή υπαινίσσεται τη σχέση του με τις ζωές των ανθρώπων, τη σχέση των ανθρώπων με τους άλλους, με τη μνήμη, με τον κόσμο των ιδεών και των συναισθημάτων.

Δεν άλλαξαν οι ζωγράφοι, δεν άλλαξαν τα αντικείμενα. Είναι το βλέμμα μας που άλλαξε.

 

Τ. Μ., Δεκέμβριος 2010